Μια ολομέτωπη επίθεση στις επικίνδυνες ανοησίες αυτού του κόσμου.Γιατί δεν είναι όλες οι απόψεις άξιες σεβασμού.

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Ποιος πληρώνει τα σπασμένα;;;

Στο προηγούμενο post ξεκαθαρίσαμε ότι το να θέλει κάποια να κάνει άμβλωση ούτε εγκληματία την κάνει ούτε ανήθικη. Αντιθέτως με βάση όλους τους γνωστούς κανόνες της λογικής και της εμβρυολογίας είδαμε ότι μια τέτοια απόφαση δεν θα πρέπει να έχει το μεγάλο ηθικό βάρος που φέρει σήμερα. Βέβαια δεν θα πρέπει να θεωρείται και μέθοδος αντισύλληψης αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που δεν θα το πιάσουμε τώρα.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μια γυναίκα μένει έγκυος και σε συνεννόηση με τον άνδρα/αγόρι της αποφασίζει να το κρατήσει. Κάθε λογικός άνθρωπος θα πει ότι σε αυτή την περίπτωση και οι δύο γονείς έχουν την ευθύνη τους παιδιού και είναι υπόχρεοι για την ανατροφή του καθώς και για τα έξοδα που χρειάζονται.  Προσωπικά θεωρώ ότι αν ο άντρας έχει συναινέσει για την γέννηση του παιδιού ακόμα και αν δεν είναι παντρεμένος με τη γυναίκα φέρει την ηθική ευθύνη. Τουλάχιστον μέχρι εδώ όλες οι κυρίες εκεί έξω θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι δεν είμαι το σωβινιστικό γουρούνι που θα πιστεύουν ότι είμαι όταν φτάσουν στο τέλος του post.

Τώρα όμως ξεκινάνε τα δύσκολα. Ας υποθέσουμε ότι ο άνδρας δεν συμφωνεί με την γέννηση του παιδιού. Μπορούμε να υποθέσουμε σε ειδικές περιπτώσεις ότι δεν έχει καν γνώση ότι υπάρχει παιδί. Μπορεί να ήταν μια ξεπέτα σε ένα ταξίδι ή ένα σκηνικό με μια άγνωστη που δεν επαναλήφθηκε. Θα αναφέρω σε αυτό το σημείο το τραβηγμένο όσο και πιθανό περιστατικό που είχα δει σε ένα επεισόδιο CSI. Εκεί μια γυναίκα πήρε το χρησιμοποιημένο προφυλακτικό ενός πλούσιου playboy (WTF !!) για να το χρησιμοποιήσει μετά ένας Θεός ξέρει πως. Πιο πιθανό σενάριο είναι αυτό που περιγράφεται στην πρόσφατη ταινία Locke.Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις;

Η απάντηση αφού την έψαξα λίγο και μίλησα και με κάποιους φίλους μου δικηγόρους με εξέπληξε. Το παιδί και η μητέρα του λέει έχει τα ίδια δικαιώματα σε αναγνώριση και διατροφή με ένα παιδί εντός γάμου.
Μάλιστα σε μια προ δεκαετίας απόφαση του Αρείου Πάγου ξεκαθαρίστηκε ότι ακόμα και αν αρνηθεί να υποβληθεί κάποιος σε DNA τεστ τότε το δικαστήριο θα κρίνει ότι το παιδί είναι δικό του γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κανένας άλλος σοβαρός λόγος για να αρνηθεί κάποιος το τεστ. Δηλαδή αν αποδείξεις ότι ήσουν σε άλλη χώρα εκείνο το μήνα που έγινε η σύλληψη και ταυτόχρονα αρνηθείς να κάνεις το τεστ και πάλι θα θεωρείσαι νομικά ο πατέρας. Μάλλον το τεστ θα χρειάζεται για να αποκλειστεί το ρεαλιστικό ενδεχόμενο να έστειλες ταχυδρομικά κατεψυγμένο σπέρμα, έτοιμο για γονιμοποιήση. 
Δείτε και εδώ την αναφορά ενός αδελφού blogger.

Θέλω πραγματικά κάποιος να μου εξηγήσει το σκεπτικό αυτής της νομοθεσίας γιατί όσο και να προσπαθώ αδυνατώ. Θεωρώ αυτονόητο ότι δεν μπορείς να αναγκάσεις μια γυναίκα να κάνει άμβλωση. Αφορά το σώμα της και για οποιαδήποτε απόφαση είναι σωστό να έχει τον τελευταίο λόγο. 
Είμαι πρόθυμος να ανάψω την πίπα της ειρήνης και να συμβιβαστώ κιόλας ως ένα βαθμό. Θα θεωρήσω ότι είναι δίκαιο και σωστό το να αναγνωρίσει κάποιος το παιδί. Σίγουρα όπως και να το δει κανείς δεν μπορείς να αφήσεις κάποια έγκυο χωρίς προσπάθεια και η αναγνώριση μπορεί να θεωρηθεί ως ελάχιστος βαθμό ανάληψης αυτής της ευθύνης  Στο κάτω κάτω το παιδί είναι ένας άνθρωπος που ήρθε στην ζωή και έχει δικαίωμα να γνωρίζει ποίοι είναι οι γονείς του και ποιό είναι το επίθετο του. 
Το δικό μου δικαίωμα να μην θέλω να γίνω πατέρας γιατί δεν μου το αναγνωρίζει κανείς; 

Φαίνεται ότι τα μοναδικά δικαιώματα που καταπατούνται εδώ είναι των ανδρών. Είναι οι μόνοι που ενώ δεν έχουν καμία ή ελάχιστη συμμετοχή στην τελική απόφαση εξαναγκάζονται να υποστούν τις συνέπειες εξ' ημισείας. 
Θες να γίνεις μάνα καλή μου; Με γειά σου με χαρά σου! Βρες κάποιον που θέλει να γίνει πατέρας και όλα καλά. Το να αναγκάζεις κάποιον που δεν θέλει και που ενίοτε δεν είχε ιδέα τι ετοίμαζες είναι απαράδεκτο. Και όλο αυτό γίνεται με την ευλογία του νόμου. 
Κατά μια έννοια όλο αυτό είναι νομιμοποιημένος εκβιασμός, Εγώ αν ήμουν γκόμενα που δεν είχε στον ήλιο μοίρα θα κυνηγούσα πλουσιόπαιδα με την ελπίδα ότι κάποιος θα ολοκληρώσει τη δουλειά.
Αν έπεφτα σε καλό άνθρωπο θα αναλάμβανε την ευθύνη οικειοθελώς. Αν ήταν κάποιος με οικογένεια πιθανότατα θα με πλήρωνε για να βγω από την μέση. Αλλά ακόμα και αν τα δύο παραπάνω αποτύγχαναν θα ερχόταν το δικαστήριο να μου επιδικάσει διατροφή με το έτσι θέλω. 
Πολύ δύσκολα μπορώ να σκεφτώ άλλη περίπτωση στην σύγχρονη εποχή που ομάδα ανθρώπων είναι τόσο απροστάτευτοι απέναντι στην απάτη. Και σκεφτείτε ότι θα μπορούσε κάλλιστα να μην θέλει ούτε η γυναίκα το παιδί αλλά να το κρατάει για έναν ή περισσότερους από τους κακούς λόγους που αναφέρθηκαν στο προηγούμενο post. Με άλλα λόγια όχι μόνο να είναι κάποιος αποφασισμένος να πηδήξει στο κενό χωρίς καμία σοβαρή αιτία αλλά να σε υποχρεώνει να του κρατάς το χέρι μέχρι το τέλος.

Το να δείξουμε ότι κάτι είναι λάθος όμως είναι σχετικά εύκολο. Πως θα μπορούσαμε να εξισορροπήσουμε την πλάστιγγα;  
Θα πρέπει η γυναίκα να είναι σε θέση να αποδείξει την συναίνεση του άντρα. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί με μια απλή δήλωση του νόμου 105 ή κάτι παρόμοιο. Φυσικά όπως είπαμε σε περίπτωση γάμου αυτό δεν θα είναι απαραίτητο. Προσανατολίζομαι να το κάνω να μην χρειάζεται και σε περίπτωση συμβίωσης ή έστω μακροχρόνιας σχέσης αν και αυτό είναι θέμα προς διαπραγμάτευση. 
Σε περίπτωση που δεν υπάρχει κάτι από τα παραπάνω ο άνδρας θα είναι μεν νομικά υποχρεωμένος να αναγνωρίσει το παιδί αλλά δεν θα έχει καμία οικονομική ευθύνη για την γυναίκα ή το παιδί.

Θεωρώ πολύ λογικό αυτός που έχει την δύναμη να πάρει την τελική απόφαση να έχει και την ευθύνη της. Πολλές γυναίκες θέλουν μόνο τα καλά της χειραφέτησης χωρίς να απασχολούνται με τις συνέπειες. Όπως έχει πει και ο αδικοχαμένος Benjamin Parker :
"With great power, comes great responsibility... ".
Take care


  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου